 |
Μία διαρκώς
μεγεθυμένη πολυσυμπαντική
εταιρεία ο ουρανός. Γ.Μ.
Όπως ο ήρωας της ταινίας Η Τέλεια Ομορφιά που στα
καθιερωμένα του πολύκροτα πάρτι γενεθλίων, στις δαιδαλώδεις κοσμικές ξέφρενες
διασκεδάσεις άλλη μια φορά δοσμένος, στις «πρόστυχες» κάμαρες που θα έλεγε και ο Καβάφης. Εκεί ακριβώς, επομένως, που η ένταση ενός δαπανηρού βίου κορυφώνεται, ξαφνικά καθηλώνει το μυαλό του μία χαραμάδα διαφορετικής φύσεως στοχασμός.
Αφουγκράζεται, λοιπόν, στα 65α γενέθλια του το διαρκές ρήγμα ανάμεσα στο παρελθόν, την πορεία της ηδονής που ακολούθησε πιστά στη ζωή του και τη σχέση που έχει το δικό του παρελθόν με της πόλης (Ρώμη) με την οποία βαθιά συνδέθηκε και κυνήγησε εντός των τειχών της το όνειρο.
Διανοίγεται, τη στιγμή εκείνη, καθώς το ρήγμα εξελίσσεται, μία εναλλακτική πικρή διαπίστωση
-έστω αργά- να επαναπροσδιορίσει μέσα του μία ζωή ανάλαφρη, πλούσια, γεμάτη
εμπειρίες, αξιοζήλευτη σε πολυτέλεια και απολαύσεις, που ωστόσο, εν τέλει το
«σεισμικό προσωπικό κύμα» κάνει να διαφαίνεται κενή, ρουτινιέρικη, και μάλλον
αδιάφορη. Μία εκτυλισσόμενη πλοκή προς την απομυθοποίηση και την αποδόμηση από
μέσα, της υπέροχης εξωτερικά ομορφιάς.
Ικανή μόνο για επιφανειακή ευχαρίστηση αφού στο βάθος εμφωλεύει μία φτηνή και διαρκώς φθίνουσα πορεία προς τη φθορά, και την εσωτερική απόγνωση. Κυρίως, τη σαγήνη της αναζήτησης καρικατούρας «υψηλής ομορφιάς αλήθειας» στην οποία θυσίασε άκοπα δυνατότητες εξαιρετικής απλότητας για να αντλήσει μία μονοδιάστατη, ετερόνομη πηγή και κινητήρια ορμή/δύναμη προς ένα τρόπο ζωής αδιανόητα λαμπρής βιτρίνας (πολιτεία).
Ο τρόπος αυτός έγινε αυτοσκοπός και μοναδικό κριτήριο αποτίμησης (μονότονη, «γκρίζα»
κοσμοθέαση του υπάρχοντος πλαισίου διαβίωσης και οργάνωσης) «σωστών» αξιών και ποιοτήτων του κόσμου, όπου έξω από τον «αυτάρκη», «οριοθετημένο» εαυτό, τίποτα δεν υπάρχει.
Γ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου