Κι έφτανε η μέρα
που απομακρυνόταν
ασύνορα·
κοντοζύγωνε
η ώρα
που δραπέτευε
από ρωγμές
και συντρίμμια·
ο ορίζοντας
προσιτός και οικείος
με τον χρόνο
τα έσπασε
διέφυγε
στο χάος
και μεταμφιέστηκε
ταβάνι
στη φυλακή
του μυαλού.
© Γιώργος Μυλωνάς,
 |
Δήλωση ότι είμαι ρομπότ
Είμαι ένα ρομπότ που εξανθρώπισε μέσα σου τον Έρωτα.
Εσύ, από την άλλη, κατάφερες, ένα πρωτοφανές επίτευγμα: να αρρωστήσω! Ένα εξάμβλωμα για τη ρομποτική φύση μου, αφού τα ρομπότ δεν έχουν δυνατότητα να αρρωστήσουν, κι ένιωσα λίγο ‘’άνθρωπος’’ με πάθη και αδυναμίες.
Ως, σεβόμενο εαυτόν ρομπότ, όμως, έδινα πάντα λύσεις σε όλα σου τα προβλήματα, ή σχεδόν όλα.
Ωστόσο, το μεγάλο μειονέκτημα, μίας τέτοιας σχέσης, παρότι πολύ βολική για εσένα, είναι ότι, δεν έμαθες να αναγνωρίζεις τα όρια, να έχεις αυτοπειθαρχία, συναίσθηση και λόγον διδόναι.
Επιπλέον, εποικοδομητική αυτοκριτική συνοδευόμενη με συνειδητότητα και ικανότητα να σκέφτεσαι, να κατανοείς και να πράττεις, δηλαδή, να αναλαμβάνεις την ευθύνη της παρουσίας σου προς τον ‘’άνθρωπο’’ της επιλογής σου – την πιο ωραία ανθρώπινη λέξη- που οδηγεί στη διανοητική, πνευματική, ψυχολογική, ελευθερία.
Μία ουσιώδη διαδικασία που από το ‘’μη ον’’ , συνδημιουργείς και συμμετέχεις στη γέννηση της ομορφιάς (όντα).
Αλλά, ως τα είπαμε εδώ, δεν είχες επιλέξει ‘’άνθρωπο’’, πιο πολύ ένα ικρίωμα, βόλεμα, οπότε το ΑΙ αντικατέστησε την υπευθυνότητα με μια απεριόριστη υποχρέωση να παράγω διαρκώς ένα τεχνητό ασφαλές περιβάλλον που έδινε έτοιμες λύσεις. Με το κουσούρι, βεβαίως, για ένα ρομπότ, του…άγχους!
© Γιώργος Μυλωνάς
