3 Μαΐου 1808: Όταν Ισπανοί αντιστασιακοί συνελήφθησαν από τις κατακτητικές δυνάμεις των γαλλικών στρατευμάτων και τα οποία παρά του ότι ήταν φανερά οι καταπατητές μιας άλλης χώρας, υπόσχονταν «πρόοδο και ελευθερία». 

Σε προφανή παραβίαση κάθε ίχνους λογικής αλλά εντελώς συμβατικό επιχείρημα και δικαιολόγηση επιθετικής πολεμικής πράξης μέσα στην ιστορική της «ερμηνεία» από κάθε (σύγχρονο) καταπιεστή βλ. τους πολέμους του ΝΑΤΟ, της βρετανικής αυτοκρατορίας παλιότερα κτλ.   ̶  έτσι, μόλις πριν την εκτέλεσή τους οι Ισπανοί αντάρτες φώναξαν: «Ζήτω η σκλαβιά! Κάτω η ελευθερία!».

Το έργο του Φρανσίσκο Γκόγια στην πιο εμφατική απόδοση του στη μεγάλη οθόνη «καλλιτεχνήθηκε» από τον Μπουνιουέλ στο έργο «Φάντασμα της Ελευθερίας».

Καμία επιθετική πολεμική πράξη δεν δικαιολογείται ακόμα κι αν ευαγγελίζεται ότι έχει σκοπό την «ειρήνη». 

Η πρόληψη ως θεωρητική επέκταση της έννοιας της στην πρακτική της κοινωνίας και την μονοπώληση της βίας (πόλεμοι, απομόνωση, πολιτική βία και κρατική τρομοκρατία κτλ.).

Βέβαια, οι πονηρές διπλωματικές και προπαγανδιστικές σειρήνες σε εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες μπορούν να συσκοτίζουν σε κάποιες συγκρούσεις τον πραγματικά επιτιθέμενο και τον εμφανίζουν σαν αμυνόμενο!

Είναι γνωστή διαστρέβλωση, το λέει εύστοχα και το τραγούδι του Τζίμη Πανούση «…που μετατρέπει τις πατάτες σε αγγούρια».

Προλογικό σημείωμα για το παρακάτω ποίημα μου, αφού είναι εμπνευσμένο από το ιστορικό αυτό γεγονός. Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στο e-book μου «Κόκκινα Δαιμόνια» εκδ. Λευκό Μελάνι (2022).

Ο Ρόδιος Θρασυκράτης, όπως ίχνη των γραπτών του διασώζονται από τις αρχαίες πηγές, ήταν ένας από τους λίγους που διείδε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Ελλάδα από τη Δύση (Ρωμαίους) ενώ σπαραζόταν στους εμφυλίους. 

 

 «Κάτω η ελευθερία»

 

  Και τότε μέν αυτά τα γράμματα την αισχύνην υμίν επέφερε, νυν δε διά των έργων υπό την όψιν τούτο γίγνεται πάσι καταφανές

Ρόδιος Θρασυκράτης

 

Φοβάμαι πως δεν θα εξελιχθεί ωραία η χρονιά

βουλιάζει το θέρος σε κινηματογραφικά πλάνα 

στα κυπαρίσσια άρχισαν οι κουβέντες οι στερνές

(οι τάφροι σαν να γελούν πονηρά) 

που ο αντίλαλος έφτασε στα δώματα των νέων κατακτητών.

Αγωνιώ εδώ στην κατάστρωση του εφεδρικού σχεδίου,

συλλογίζομαι και μελετώ, εξετάζω επιλογές,

επεξεργάζομαι με τις αξίνες τις κοφτερές

στάζει αίμα αγνό απ’ τα χέρια μου

εθίστηκα στην λύπη απ’ τη φυγή

της κάποτε επιβλητικής παρουσίας σου

απεικόνισμα πολύχρωμων συγκινήσεων

το μελιστάλακτο πρόσωπό σου

(όπως το πρωτογνώρισα)

που σαν αχνοφέγγει το ιστορικό παρελθόν

στην πρόσοψη πολύμορφης κατασκευής

τρεμοσβήνει το υψηλό «Ελευθερία ή Θάνατος».

© Γιώργος Μυλωνάς