 |
| Πηγή Reuters |
Λωρίδα της Τραγωδίας
Του Γ.Μ.
Walter J. Rockler[1], ο Αμερικανός δημόσιος κατήγορος στη δίκη της Νυρεμβέργης για τα εγκλήματα πολέμου:
«Η λογική ότι επιβάλλουμε απλώς τη διεθνή ηθική, ακόμα και εάν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, δεν θα δικαιολογούσε τη στρατιωτική επίθεση και τις μαζικής κλίμακας φόνους που αυτή ενέχει. Δεν μειώνει επίσης την ενοχή αυτών που διατάζουν αυτήν την επίθεση. Ως πρωταρχική πηγή του διεθνούς δικαίου, η κρίση του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης το 1945-1946 στην υπόθεση των κύριων ναζιστών εγκληματιών πολέμου είναι σαφής και ξεκάθαρη. Οι ηγέτες μας συχνά επικαλούνται και επικροτούν την κρίση αυτή, προφανώς όμως δεν την έχουν διαβάσει. Το Διεθνές Δικαστήριο διακήρυξε: «Η πρόκληση ενός επιθετικού πολέμου δεν αποτελεί απλώς ένα διεθνές έγκλημα· είναι το υπέρτατο διεθνές έγκλημα, που διαφέρει από τα άλλα εγκλήματα πολέμου μόνο στο ότι αυτό εμπεριέχει το συσσωρευμένο κακό όλων των υπολοίπων».
Πρέπει η Ιστορία ή αλλιώς, το θέτω εδώ αδόκιμα, η δυναμική της «ιστορικής συνείδησης», η θεμελιώδης αρχή της κοινωνικής ύπαρξης, να ανακαλύψει τα πραγματικά της «ιστορικά όντα» που κινούνται μέσα στη σύγχρονη κοινωνική ζούγκλα.
Το γεγονός δηλαδή, της σημασίας της ιστορικής ευθύνης, να ερμηνεύουμε τον κόσμο εμείς, στον οποίο εντός του ζούμε, η προγραμματική θέση αποτελεί ύψιστο καθήκον όπως και η ξεκάθαρη καταγγελία αλλά και η ανάδειξη της διαχρονικής και αγωνιώδους απορίας της ανθρώπινης κατάστασης: «Το θηρίο της βαρβαρότητας και αιματοχυσίας επιστρέφει δριμύτερο». Παρά τις προηγούμενες χιλιάδες διακηρύξεις για ειρήνη και ομόνοια.
Και κυρίως να αντιστεκόμαστε στα συνεχή διαπραγμένα εγκλήματα που περιβάλλονται με προσχηματική επιταγή τη «δημοκρατία και την πρόοδο» και οδηγούν την ανθρωπότητα στον εφιαλτικό σκοταδισμό.
Η αντικατάσταση του θρησκευτικού σκοταδισμού των παλιότερων εποχών με έναν ιδιότυπο επιστημονικό σκοταδισμό όπου η τεχνητή σκέψη βαπτίζεται στη ζωή ως πηγή της και εργαλείο ελέγχου του κόσμου.
Σημειωτέον, την ίδια λογική προφάσεων, για να εξωραΐσουν ακόμα και τις πιο αποκρουστικές πράξεις τους, μεταχειρίζονταν και οι διάφορες χριστιανικές ελίτ στον Μεσαίωνα όπου επί παραδείγματι ο διακηρυγμένος Λόγος της αγάπης προς τον πλησίον, μία Ευαγγελική προσταγή από τον Θεό, χρησιμοποιήθηκε εξαιρετικά επιτυχημένα σε Λόγο εξόντωσης αντιπάλων και διαφωνούντων κτλ. (για να αναφερθώ για την οικονομία του χώρου σε χαρακτηριστικό παράδειγμα μόνο από τον Χριστιανικό Μεσαίωνα).
Η ιστορία έχει δείξει ότι τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα δεν έχει σωρευτικά αποτελέσματα στην ανθρωπότητα όπως τα ηλιακά πάνελ για να αποθηκεύουν ενέργεια για μετέπειτα χρήση.
Τα περίτεχνα λογύδρια για συνεργασία και αλληλεγγύη, ειρήνη και εποικοδομητική συνύπαρξη, αν και συνήθως πραγματικά εντυπωσιακά, δεν επιδρούν καταλυτικά, και τα μαύρα σύννεφα της συμφοράς καραδοκούν.
Γρήγορα διαπιστώνουμε λοιπόν ότι και πάλι η αφετηρία είναι το μηδέν. Έτσι, όποιος έχει τη διάθεση να αποτιμήσει την ανθρώπινη και κοινωνική εμπειρία σε βάθος χρόνου καταλήγει στην πικρή αυτή αλήθεια.
Ο αποτροπιασμός του ανθρώπινου είδους από τους παρελθοντικούς πολέμους μεταξύ των οποίων και οι αιματηροί θρησκευτικοί, είναι προφανές ότι δεν πήγε τον άνθρωπο ένα βήμα μπροστά. Και αν έκανε ένα βήμα μπροστά πάντα η βαρβαρότητα δείχνει να επιστρέφει και ξανά βήμα πίσω.
Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας με σκοπό να αναγκάσουμε τον αντίπαλο να κάνει αυτό που θέλουμε
Καρλ φον Κλαούζεβιτς
Τονίζω σε αυτό το σημείο, ότι κάθε εξαναγκασμός που έρχεται απ’ έξω σε δεδομένη χρήση και ρόλο είναι απορριπτέος είτε αυτός αφορά μια ατομική μονάδα είτε μέχρι κράτη και λαούς και βρίσκεται σε απευθείας ασυμβατότητα με την ελευθερία Σκέψης του Πράττειν (αυτοδιάθεση).
Η επιβολή διά της βίας είναι αποτέλεσμα των συστημικών δομών εξουσίας όπου η ισχύς κάθε είδους (οικονομική, πολιτική, κοινωνική κτλ.) διαμορφώνει το «δίκαιο» και το «άδικο» ανάμεσα στις ρυθμισμένες από αυτό κοινωνικές σχέσεις οι οποίες φυσικά είναι πλήρως άνισες ως αποτέλεσμα των ίδιων των λειτουργιών της διεθνοποιημένης οικονομίας της καπιταλιστικής αγοράς η οποία πιο πολύ παρά ποτέ αναπαράγεται βασικά από την τεράστια συγκέντρωση κάθε μορφής δύναμης στα χέρια μίας ολιγαρχίας.
Το υπόβαθρο της άμεσης ή έμμεσης πολιτικής βίας από τα πάνω, βεβαίως είναι η συστημική βία, η οποία αφορά το πρότυπο στην ασυμμετρία κατανομής της δύναμης σε κάθε σφαίρα του κοινωνικού συστήματος.
Έτσι, η ανισοκατανομή στην οικονομική δύναμη που είναι εγγενής σε μία οικονομία της αγοράς συνδέεται αντίστοιχα και με την άνιση κατανομή στην πολιτική δύναμη («αντιπροσωπευτική δημοκρατία») όπου διάφορες προνομιούχες ελίτ έχουν τον απόλυτο έλεγχο της οικονομικής και πολιτικής διαδικασίας.
Το υπέρτατο των εγκλημάτων είναι βεβαίως όπως προκύπτει από τα παραπάνω ο επιθετικός πόλεμος. (Η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, ορισμός του πολέμου από τον Κλαούζεβτς)
Και ο χειρότερος επιθετικός πόλεμος θεωρείται όταν γίνεται με σκοπό μία ορισμένη «τελική λύση» ανάμεσα σε ασύμμετρο συσχετισμό δυνάμεων, π.χ. από τη μία η υπερσύγχρονη πολεμική μηχανή του κατακτητή (Ισραήλ) έναντι ενός αδύναμου λαού από την άλλη (Παλαιστίνη).
Ο βασικός στόχος του καταπιεστή, εν προκειμένω, ο οποίος δεν φείδεται δηλώσεων κυνικής ομολογίας των πράξεων του, περιλαμβάνει τον εξαναγκασμό σε υποταγή και συστηματικό εξανδραποδισμό του Παλαιστινιακού λαού.
Με μέσο την απόλυτη βία που είναι το αποτέλεσμα μίας ιστορικής προσπάθειας που εκκινεί σαν ιδέα ήδη από τον 19ο αιώνα για τον έλεγχο μέσω του εποικισμού (στη βάση ιστορικών και βιβλικών δικαιωμάτων!) μίας άλλης γης όπου ζούσαν για χιλιάδες χρόνια διάφοροι λαοί και φυλές – ακόμα κι αν χρειαστεί να διαπραχθεί εκτεταμένη εθνοκάθαρση.
Το Σιωνιστικό κράτος όμως δεν αρκείται απλώς στην υποταγή του παλαιστινιακού λαού αλλά διαθέτει ένα οργανωμένο σχέδιο βίαιου εκτοπισμού κάθε εμποδίου που θα μπορούσε να αντιτάξει ο αντίπαλος, με μαζικούς φόνους αμάχων ώστε να ελέγξει πλήρως την ευρεία περιοχή. Γνωρίζοντας βεβαίως την σιωπηρή ή μη, έγκριση των φρικιαστικών πεπραγμένων του από τη μουδιασμένη «διεθνή κοινότητα».
Η «διεθνής κοινότητα» (εννοώντας εδώ τις Δυτικές Ελίτ) παρεμπιπτόντως δεν δείχνει την ίδια «αναλγησία», σε άλλες περιπτώσεις, κόπτεται διακαώς για τα «δικαιώματα» διάφορων κινημάτων και ομάδων που όλως τυχαίως είναι υποστηριζόμενες από την ίδια, αφού έχει η ίδια εμπλακεί και παρέμβει ακόμα και στρατιωτικά (συνήθως δια αντιπροσώπων τα τελευταία χρόνια) σε άλλες χώρες με στόχο την ευφημιστική δικαιολογία «την αλλαγή μη δημοκρατικών καθεστώτων» δηλαδή, διάβαζε, μη ελεγχόμενων από αυτήν δυνάμεων/καθεστώτων. Εκεί δείχνει ευαισθησία ασυναγώνιστη!
Ο παλαιστινιακός λαός είχε βέβαια τη μεγάλη ατυχία αυτή η περιοχή να είναι η πατρογονική γη του και αναγκάστηκε να παλέψει με όρους και συνθήκες κυνηγημένου «αντάρτη» για να μην εξαφανιστεί σαν έθνος από τον χάρτη.
Το Διαρκές Έγκλημα και η απουσία ενός μαζικού λαϊκού κινήματος
Το επόμενο βήμα είναι ν’ απορρίψουμε τον Λόγο της τυραννίας. Οι αναφορές του είναι σκουπίδια. Στις ατελείωτα παλίλλογες ομιλίες, ανακοινώσεις, συνεντεύξεις τύπου και απειλές, οι υποτροπιάζοντες όροι είναι Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Τρομοκρατία. Κάθε λέξη εδώ σημαίνει το αντίθετο από το πραγματικό της νόημα. Κάθε λέξη έχει μεταπρατηθεί, έχει γίνει σύνθημα κάποιας συμμορίας, έχει λεηλατηθεί από την ανθρωπότητα.
John Berger[2]
Το Ισραήλ διεξάγει έναν αδίστακτο κατακτητικό πόλεμο εδώ και δεκαετίες που στον πρόσφατο 1,5 χρόνο έχουμε το αποκορύφωμα του.
Στα μάτια μας είναι σε εξέλιξη, ο τελικός σκοπός του, η κατάληψη δηλαδή ολοκληρωτικά της Λωρίδας της Γάζας και τον – με κάθε κόστος – εκτοπισμό των πατρογονικών παλαιστινιακών πληθυσμών.
Η κτηνώδης στρατιωτική δύναμη του Ισραήλ (με την αποφασιστική υποστήριξη και χρηματοδότηση βέβαια από τις ΗΠΑ-ΕΕ) έναντι των θυμάτων του έχει ανοίξει μία απέραντη τάφρο αιματοπλημμύρας αφού αυτή τη στιγμή έχουμε το αποθρασυσμένο καθεστώς να επιδίδεται σε μία άνευ προηγουμένου γενοκτονία των γηγενών κατοίκων.
Η αφορμή, ότι δηλαδή, επιτέθηκαν οι «τρομοκράτες» της Χαμάς, και έχει δικαίωμα ως εκ τούτου το Σιωνιστικό Καθεστώς στην «αυτοάμυνα», είναι στον καθένα εύλογο (καμία «αυτοάμυνα» δεν επεκτείνεται σε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του υποτιθέμενου «αντιπάλου» βομβαρδίζοντας νοσοκομεία, σχολεία, παιδιά, γυναίκες, οδηγώντας στον θάνατο παιδιά δια του αποκλεισμού κάθε ανθρωπιστικής βοήθειας κτλ., εκτός κι αν δεχτούμε ως απειλή τα γυναικόπαιδα!) πως πρόκειται για τη συνηθισμένη γκεμπελική ρητορική—
ένα πρόσχημα που θολώνει τα πραγματικά αίτια του πολέμου, αφού συσκοτίζει και αποκόπτει το πολύπλευρο αυτό φαινόμενο από το ιστορικό του πλαίσιο, σε σημείο που ο κατακτητής και καταπατητής της χώρας εμφανίζεται ανενδοίαστα «θύμα» και καλεί βοήθεια στο όνομα της δημοκρατίας (σ.σ. συμμορίας).
Εδώ, να θυμίσω, ότι ο Χίτλερ για την προσχεδιασμένη επίθεση των Ναζί στην Πολωνία επικαλέστηκε απειλή για σφαγή των Γερμανών από τους Πολωνούς οπότε έπρεπε να «προλάβει» τέτοιο ενδεχόμενο!
Εντούτοις, αυτό δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, πάντα η διαστρέβλωση της ιστορίας, που επιχειρούν οι απανταχού καταπιεστές, έχοντας τα πιο εξελιγμένα στη διάθεσή τους μέσα προπαγάνδας και συγκεντρωμένο έλεγχο στη ροή της πληροφορίας μεταδίδουν τη δική τους «οργουελική αλήθεια» με συνέπεια να εμφανίζονται σαν αμυνόμενοι σε κατάφωρη αντιστροφή της πραγματικότητας και παραβίαση της κοινής λογικής!
Και αυτή είναι μία κρίσιμη διαφορά με τη Ναζιστική Γερμανία όπου πέρα από τα σύνορα της τα ΜΜΕ δεν ήταν απόλυτα ελεγχόμενα από την ίδια, όπως είναι σήμερα εν πολλοίς απ’ την Υ/Ε[3]. Με κάποια εξαίρεση βεβαίως να αποτελεί η εναλλακτική ενημέρωση που προσφέρεται κυρίως στο διαδίκτυο. Αν και είναι τέτοια η έκταση της τωρινής τραγωδίας που και τα πιο συντηρητικά ΜΜΕ μισοκαλύπτουν πια ένα μέρος των γεγονότων στη Γάζα.
Αντί επιλόγου…
Κλείνω το άρθρο, με την εύστοχη διατύπωση του Samuel P. Huntington Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα:
Η Δύση κυριάρχησε στον κόσμο όχι με την υπεροχή των ιδεών της ή των αξιών ή της θρησκείας, αλλά μάλλον με την υπεροχή της στην εφαρμογή οργανωμένης βίας. Οι δυτικοί συχνά ξεχνούν αυτό το γεγονός, οι μη δυτικοί, ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου