Όλα γίνονται μάταια
άμα σπάσει η συνοχή
ρουτίνα μες στο χάος
αν ηττηθώ ολοκληρωτικά.
Κάποιες φωτιές μονάχα
καίνε ως αναμνήσεις
έρχονται στον ίλιγγο
των ονείρων
και με ενθαρρύνουν
να ξεφύγω από την φυλακή,
σκόρπιες μορφές που δεν
ησυχάζουν
αν δεν με δουν επαναστατημένο.
Θυμούμαι καλά το παρελθόν
δύναμαι να το συγκροτώ
μέσα μου
σε κάθε σκέψη, σε κάθε
άγγιγμα,
σε κάθε ματιά
ακόμη κι όταν ζωγραφίζω
τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Μία ζωηρή πάλη με τα
θραύσματα της μνήμης
που δεν ενδίδουν στο
κάλεσμα της λήθης.
Πότε πότε ενθυμούμαι
κι εσένα αγαπημένη
τρυφερή και συνάμα
μαχαίρι
πληγωμένος από τα χέρια
σου
και συγχρόνως
εξιλεωμένος.
Παράξενες ωστόσο είναι
αυτές οι αναμνήσεις,
διόλου συνηθισμένες
ζεματάνε σαν πύρινες φλόγες
που μόλις τις φτάνω
μετουσιώνονται σε ελεύθερες
εικόνες.
Γιώργος
Μυλωνάς
Ιανουάριος 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου